သုဇာတဟာ ႏြားေသၾကီးတစ္ေကာင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ၿပီး စိမ္းစုိတဲ့ျမတ္ကုိ ကုိင္ကာ ငုိေၾကြးေနလုိက္ပါတယ္။ “သား၊ မင္းဟာ အရူးလုိပဲ စိမ္းစုိတဲ့ျမတ္ကုိ ရိတ္ၿပီး အသက္ကင္းေနတဲ့ႏြားအုိၾကီးကုိ စားပါ စားပါလုိ႔ ဘာလုိ႔ေျပာေနတာလဲ။ မင္းေကြ်း တဲ့ျမက္ၾကာင့္၊ မင္းတုိက္တဲ့ေရေၾကာင့္ ႏြားဟာ ျပန္ထမလာႏုိင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ အျခားပညာမဲ့သူေတြလုိပဲ တယ္မုိက္တဲ့ေကာင္ပဲ။”
“အေဖ၊ ဒီႏြားမွာ မ်က္စိ၊ ေျခ၊ ကုိယ္၊ ဦးေခါင္း၊ အျမီး အရင္တိုင္းတည္ေနဆဲပါ။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္ကာ ျပန္ထ လာႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖုိးရဲ႕ ဦးေခါင္း၊ ေျခ၊ လက္၊ အရိုး အားလုံး မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ေျမပုံစု၌ ငုိေနေသာ အေဖသည္ သာလွ်င္ ပုိၿပီး ပညာမဲ့ၿပီး မုိက္သည္မဟုတ္ပါေလာ။”
ဒီေတာ့မွ အေဖလုပ္သူလည္း သတိ၀င္လာၿပီး “ေထာပတ္ျဖင့္ သြန္းေလာင္းထားၿပီး ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့မီးကုိ ေရနဲ႔ သြန္းေလာင္းလုိက္သလုိ ထုိ႔တူ သားဟာ ငါ့ရဲ႕ အပူေသာကကုိ ၿငိမ္းေအးေစၿပီတကား။ သား၊ အေဖ ေသာကၿငိမ္း သြားပါၿပီ။ သားရဲ႕ တရားစကားကုိ ၾကားလုိက္ရလုိ႔ အေဖမပူေဆြးေတာ့ပါဘူး။ မငုိေၾကြးေတာ့ပါဘူး။”
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ သိေတာ္မူၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
“သုဇာတဟာ ဖခင္ ရဲ႕ ေသာကကုိ ၿငိမ္းေအးေစသလုိ ထုိ႔အတူ သနားေစာက္ေရွာက္တတ္ေသာ ပညာရွိဟာ အေဖရဲ႕ေသာက၊ အျခားေသာ သူေတြ ရဲ႕ေသာကကုိ ၿငိမ္းေအးေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကကုန္၏။”
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ၾကည့္ၿပီး မိမိတုိ႔အားလုံးဟာ ၀မ္းနည္းလုိ႔ ငိုမယ့္အစား လမ္းခဲြရျခင္းရဲ႕ သေဘာတရားကုိ သိေအာင္ လုပ္။ ေသာကခလုပ္မထိေအာင္ သတိနဲ႔ဆင္ျခင္။ အမွန္သေဘာကုိ ျမင္ရင္ျဖင့္ အပူပင္ ရင္မွာမေတာက္ေတာ့ပဲ ေအးခ်မ္းေသာ အရသာစစ္ကုိ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ အားလုံးပဲ ေသျခင္းတရားကုိ ဥာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္ၿပီး ေသာကမျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆုံးမႏုိင္ၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။ ။ေဂါဏေပတ၀တၳဳကုိ အေျခခံပါသည္။
ေရႊစမ္းေျမ အရွင္က၀ိဓဇသာရ
myanmarcnn
No comments:
Post a Comment