ထိုအခ်ိန္ ျမစ္ဆိပ္ကေန အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး သဲေသာင္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တစ္ခုခုကိုေအာ္ဟစ္ရင္း အူယားဖားယားေျပးတက္လာသည္။ “ထင္းတြဲႀကီးလာၿပီေဟ့”တဲ့။ သူ႔အသံၾကားေတာ့ ထိုင္ေနၾကတဲ့လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားသည္။ ျမစ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာတစ္စီးက တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနသူတို႔ဆီ လာေနေခ်ၿပီ။
ဟုတ္ပါသည္။ ထင္းတြဲႀကီးလာပါၿပီ။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ ထင္းတြဲႀကီးလာေခ်ၿပီ။ ေစာေစာက ပ်င္းရိေလးတြဲဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ၀င္းပသြားကာ တဲအိမ္ေလးေတြအတြင္း အျမန္၀င္လိုက္ၾကသည္။ တဲအိမ္အတြင္းမွ ယူလာသည္ကေတာ့ သံတူးရြင္းတစ္ခုစီ။ သံတူးရြင္းကိုယ္စီျဖင့္ ျမစ္ဆိပ္ကို အလုအယက္ေျပးဆင္းၾကသည္။ သစ္ေခါက္မ်ား သြားခြာရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေတြအျပည့္တင္ေဆာင္လာသည့္ သေဘၤာႀကီးကို ကေလးေတြက အမည္ေပးတတ္ၾကသည္။
“ထမင္းအိုးႀကီးေမ်ာလာၿပီ” တဲ့။ ထမင္းအိုးႀကီးလို႔အမည္ေပးရေလာက္ေအာင္ပင္ သူတို႔အတြက္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးေတြက တကယ့္ထမင္းအုိးႀကီးေတြျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးတတ္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚခင္၀င္းကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္အထက္ပုိင္းမွ စုန္ဆင္းလာသည့္ သစ္တင္သေဘၤာေတြက ရတနာပံုတံတားအနီးက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းတြင္ ေမွ်ာစာယူရန္ ျမစ္လယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ေလ့ရွိသည္။
ထိုအခ်ိန္ သစ္တင္သေဘၤာေပၚက ႀကီးမားလွေသာ သစ္တံုးႀကီးမ်ား၏ အေခါက္ကေလးမ်ားကို အလုအယက္လုိက္ခြာရင္း ထမင္းအိုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသူေတြက ဧရာ၀တီျမစ္ကူး ရတနာပံုတံတားအေနာက္ဘက္ကမ္း စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ဟိုအရင္ ရတနာပံုတံတားမထုိးခင္ စစ္ကုိင္းသစ္ဆိပ္နဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဆိပ္ကမ္းကို ငွက္ေလွေတြနဲ႔ကူးၾကေတာ့ ေလွသမားေတြအလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ခုေတာ့ ရတနာပံုတံတားေပၚလာေတာ့ ငွက္ေလွနဲ႔မကူးၾကေတာ့။ ငွက္ေလွအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ရရာသစ္ေခါက္ခြာတဲ့အလုပ္ ၀င္လုပ္ခဲ့ရသည္ဟု အသက္(၅၅)ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သစ္ေခါက္ခြာသူ မ်ားလာလိုက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္အနီးမွာျဖင့္ တဲအိမ္ေလးေတြကိုပံုလို႔။
သစ္တင္သေဘၤာမ်ား ၀င္လာၿပီဆိုရင္ ျမစ္ဆိပ္မွာရပ္ထားတဲ့ ငွက္ေလွေတြေပၚ အေျပးအလႊားတက္ကာ စက္ကိုအသားကုန္ေမာင္းၿပီး သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆုိင္ သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီ ေျပးၾကေလၿပီ။ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကား သစ္တင္သေဘၤာႀကီးဆီသို႔ ငွက္ေလွေလးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္က အစာကိုအၿပိဳင္သုတ္ၾကေတာ့မည့္ သိမ္းငွက္မ်ားႏွယ္။ ယခင္ကေတာ့ ငွက္ေလွမွာ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က အၿပိဳင္အဆိုင္ေလွာ္ခတ္ကာ သေဘၤာေနာက္လိုက္ရသည္။ ခုေတာ့ စက္တပ္ၿပီး နည္းနည္းေတာ့ အေမာသက္သာသည္။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့မွ သစ္ေခါက္ေစ်းေကာင္းေကာင္းမရသည့္ ကၽြန္းသစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတဲဲ့အခါက်ရင္ ေမာၿပီသာမွတ္။
“ကၽြန္းသစ္အေခါက္က်ေတာ့ ေစ်းကမရဘူး။ အင္သစ္ေခါက္ကမွေစ်းကရတာ။ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔တိုးၿပီဆိုရင္ ဆီဖိုးငါးရာေလာက္႐ံႈးၿပီပဲ”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရန္လိုက္လာသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ရွင္းျပသည္။ ထုိ႔အျပင္ သေဘၤာနားေရာက္မွ ေျပာင္ရွင္းေနသည့္ သစ္တံုးႀကီးေတြေတြ႕ရၿပီဆိုရင္ သေဘၤာေပၚက သူလိုကိုယ္လုိ ဘ၀တူသေဘၤာ၀န္ထမ္းေလးေတြက သစ္ေခါက္ေတြခြာခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ သက္ျပင္းခ်ကာ သေဘၤာေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ့ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
သစ္တင္သေဘၤာနားေရာက္ေတာ့ ငွက္ေလွကိုစက္သတ္ရင္း ေမာင္းေနဆဲသေဘၤာနား တျဖည္းျဖည္းကပ္ရသည္။ ငွက္ေလွကို သေဘၤာနဲ႔ကပ္ခ်ည္ၿပီးေတာ့ ပါလာသမွ်လူအားလံုး သေဘၤာေပၚတက္ၾကသည္။ သစ္လံုးေတြဆီက သစ္ေခါက္ေတြကုိ သံတူးရြင္းေတြကိုယ္စီျဖင့္ ခြာၾကၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာတာကို သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ဘာမွ်မေျပာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေတြကလည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ သစ္သားကိုယ္ထည္ကိုမထိခိုက္ေစေရး အသာအယာသစ္ေခါက္ကိုခြာရသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုသည္။ “၀န္ထမ္းေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားၾကတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ထမင္းေတာင္ေကၽြးေသးတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူ ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္လယ္ ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားက တစက္စက္က်ေနလည္း သူတို႔မမႈ။ “ဒီအလုပ္က အူစိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ပင္ပန္းတယ္”ဟု သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာသည္။ ဒီေလာက္ပင္ပန္းေနသည့္အတြက္ သစ္ေခါက္ေတြ ေစ်းေကာင္းေကာင္းရပံုပဲဟု ထင္ႏိုင္စရာရွိသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကားကား ငွက္ေလွတစ္စင္း အျပည့္အေမာက္မွ က်ပ္ေျခာက္ေထာင္ခန္႔သာရသည္။
ငွက္ေလွတစ္စီးအျပည့္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လူသံုးေယာက္ခန္႔ အင္တိုက္အားတုိက္ သစ္ေခါက္ခြာမွသာရႏုိင္သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားက မိမိတို႔ရွာလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြကို မီးမၿမႇိဳက္ရက္။ ရလာတဲ့သစ္ေခါက္ေတြ ဟိုဒီေရႊ႕ရင္း ပဲ့က်သြားသည့္သစ္ေခါက္အစနေလးေတြကိုသာ သံုးပါသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။
သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ ပိုမိုအက်ပ္အတည္းျဖစ္ေစတဲ့ ကာလေတြကလည္း လာတတ္ပါေသးသည္။ ႏွစ္ကုန္ၿပီဆို သစ္တင္သေဘၤာေတြ အလာက်ဲေခ်ၿပီ။ သစ္ေခါက္ခြာသူေတြ အသီးသီးတုိင္ပင္ၾကၿပီ။ ေငြစုထားတာရွိတဲ့သူကထုတ္၊ ေပါင္ႏွံစရာရွိသူက အေပါင္ဆိုင္ေျပး၊ သစ္ေခါက္ပြဲစားဆီက ေငြႀကိဳထုတ္လို႔ရသူကထုတ္ကာ ဧရာ၀တီျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ငွက္ေလွျဖင့္ဆန္တက္ရင္း သစ္တင္သေဘၤာရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရန္စီစဥ္ရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာကိုေတြ႕ဖို႔ ရက္က ဘယ္ေလာက္ၾကာမည္ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ ငွက္ေလွေပၚမွာ ဆန္နဲ႔သီးႏွံေတြတင္၊ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအုိးေတြပါဆြဲကာ သစ္တင္သေဘၤာဆီလိုက္ရသည္။ တစ္ခါတေလ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ရက္တုိတုိနဲ႔ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕တတ္သည္။ သစ္တင္သေဘၤာမေတြ႕ရင္ေတာ့ ဆန္တက္ေပဦးေတာ့။ ငွက္ေလွတြင္ စက္မတပ္ႏိုင္ခင္က လက္ျဖင့္ေလွာ္ကာ ဆန္တက္ရတာမို႔ ေျခကုန္လက္ပန္း က်လာတတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမ္းပါးျမင့္သည့္ေနရာေရာက္လာပါက တစ္ေယာက္က ကမ္းပါးေပၚတက္ကာ ငွက္ေလွကိုႀကိဳးျဖင့္ဆြဲရင္း ခရီးဆက္ရသည္။ ညေမွာင္လာၿပီဆုိ ေတြ႕သည့္ေသာင္ျပင္မွာ မုိးကာတဲထုိးကာ တစ္ေထာက္နားရသည္။ သစ္တင္သေဘၤာေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္မိသည္ဟု မိသားစုလိုက္ ငွက္ေလွျဖင့္ သစ္တင္သေဘၤာရွာခဲ့သူ ေဒၚခင္၀င္းကဆိုပါသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ေခါက္ေတြကို ခြာလာလုိက္တာ စစ္ကိုင္းသစ္ဆိပ္က်ေတာ့ ခ်ကာေရာင္းခ်လိုက္မွ အေမာေျပေတာ့သည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူမ်ားကဆုိပါသည္။
သစ္တင္သေဘၤာေပၚတင္မကဘဲ ေလွေတြျဖင့္ကပ္ခ်ည္ကာ သယ္ေဆာင္လာသည့္ သစ္တြဲမ်ားတြင္လည္း သစ္ေခါက္ခြာၾကပါေသးသည္။ လူကေရထဲကိုဆင္းၿပီး ခြာရသည့္အတြက္ ေအာက္ကေအးေအး အေပၚကေနပူပူျဖင့္ ညဆို ခါးေတြကနာတာလြန္ပါေရာဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။ သစ္ေခါက္ေတြ အေျပးအလႊားခြာၾကဖို႔အေရး ေျပးရင္းလႊားရင္း သေဘၤာေပၚကေရညႇိမ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာ္လဲကာ ခိုက္မိတာေတြ၊ သစ္လံုးတစ္လံုးကေနတစ္လံုးကူးရင္း ေျခေခ်ာ္က်ကာ ဒဏ္ရာရတာေတြက သူတို႔အတြက္မဆန္းေတာ့။ သစ္ေခါက္ခြာရင္း ကံဆိုးခဲ့သူတခ်ဳိ႕လည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အေျပးအလႊားသစ္ေခါက္တက္ခြာရင္း တံုးညပ္ေသခဲ့တာေတြ၊ သေဘၤာတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး သစ္လႊဲတင္ေနတဲ့ကရိန္းနဲ႔ ခိုက္မိခဲ့တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆိုပါသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ လိႈင္းအရမ္းႀကီးေနသည့္အခါ၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်ေနသည့္အခါမ်ဳိးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသြား၀ံ့ၾကေတာ့။ စြန္႔စြန္႔စားစားသြားသူေတြလည္းရွိပါ၏။ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ကမ္းစပ္ျပန္ေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏုိင္သည္ဟု ကိုသီဟေဇာ္ကေျပာျပသည္။
သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကေတာ့ သူတို႔မ်က္စိေအာက္ကေန ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနသည့္ သစ္လံုးႀကီးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္ကုိ သူတို႔မသိ။ သိရန္လည္းမလို။ သူတို႔က သစ္ေခါက္ကေလးေတြခြာခြင့္ရတာကိုပင္ ဆုလာဘ္တစ္ခုလို႔ ယူဆေနၾကသည္။ ခုရက္ပိုင္း သစ္တင္သေဘၤာေတြ အ၀င္နည္းလာသည္ဟု သစ္ေခါက္ခြာသူတို႔ကဆုိပါသည္။ “သေဘၤာေပၚက၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။ ေနာက္သံုးလေလာက္ဆိုရင္ သစ္ေခါက္ေတြ ခြာလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သစ္ေတြကို ေလးေထာင့္လွီးၿပီးမွ တင္လာေတာ့မယ္ေျပာတာပဲ”ဟု ေဒၚခင္၀င္းက သူတစ္ဆင့္ၾကားသည္ကို ျပန္ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း ေဒၚခင္၀င္းတို႔လုိ သစ္ေခါက္ခြာၿပီး ထမင္းအုိးတည္မည့္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက သစ္တင္သေဘၤာေတြကို မၾကာခဏ လွမ္းေမွ်ာ္ေနၾကဦးမွာကေတာ့မလြဲ။
ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္
ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္
7Day News Journal
No comments:
Post a Comment